HOMELIE Frans Pecceu

door priester Jan Duyvejonck

In de Weekbode van april 2005 stond er zo’n mooie foto ter gelegenheid van het gouden huwelijksjubileum van Frans en Maria. Daaronder stond geschreven: “de gouden jubilarissen samen met hun kroostrijke familie en de burgemeester en de afvaardiging van het stadsbestuur.”

Als we dezelfde foto op vandaag zouden willen overdoen, dan zou één van de centrale figuren er niet meer op staan. Want Frans is van ons heengegaan.

Niet dat Frans ervan genoot om de centrale figuur te zijn of in de belangstelling te staan… Het tegendeel is waar: ieder die Frans heeft gekend weet dat hij zeer bescheiden van aard was. Dat hij liever anderen op de voorgrond liet treden. Dat hij zich nooit opdrong.

Maar die dag was hij er graag bij en zag hij er gelukkig uit. Naar die dag had hij lang uitgezien – in hoop en in vrees dat hij die nog zou mogen meemaken. Naar dat jubileum in april heeft Frans toegeleefd in een bundeling van z’n laatste krachten.

Maria verliest nu haar Frans. Gedurende die 50 jaar huwelijksleven hebben jullie alles met elkaar gedeeld: vreugde en verdriet, lief en leed.

De kinderen verliezen hun pa. Hij heeft voor jullie gewerkt om – samen met moeder – z’n 5 zonen groot te brengen. Pa wilde jullie graag gelukkig zien.

De kleinkinderen verliezen hun opa of pépé die jullie graag zag komen en altijd voor jullie klaar stond.

De parochie van Don Bosco verliest een trouwe kerkganger en iemand die zich heeft ingezet voor het parochiale leven en de verenigingen. In de parochieraad. In KWB als voormalig wijkmeester. Als lid van KBG. Als bestuurslid van Ziekenzorg, de vereniging waarvan hij gedurende 8 jaar de uiterst consencieuze penningmeester was. Hij is gids geweest in Torhout en vaandeldrager van de Jongelingskring. Voor de geburen organiseerde hij indertijd regelmatig een uitstap met grote kennis over de bezienswaardigheden. Hij was mijnheer Van Holder zeer genegen en stond hem bij met raad en daad. Een stille werker die er altijd was en waarop je altijd kon rekenen. Een mens van eerder weinig woorden. Maar alles wat Frans deed, nam hij zeer ter harte.

Door de omstandigheden van de oorlog had Frans in z’n jeugd niet de nodige kansen gekregen op studeren. Maar hij was zeer weetgierig en technisch aangelegd en door zelfstudie werkte hij zichzelf op en kon hij aan de slag bij de Landmaatschappij, alwaar men hem in 1993 niet graag met pensioen zag gaan, maar liever nog wat langer had gehouden.

Ook thuis was Frans altijd bezig.
- Met lezen en studeren. Om bij te leren. Om op de hoogte blijven - via het nieuws op radio en tv. - van wat er gebeurde in de wereld.
- Z’n interesse ging ook uit naar de nieuwste technieken, waar hij als de kippen bij was om zich die aan te schaffen. Zelfs toen hij met pensioen ging, was het eerste wat hij deed een computer kopen.
- Vroegere jaren heeft hij veel gefotografeerd en gefilmd. Hij verzamelde allerlei knipsels in mappen en archieven. Het was alsof hij de tijd wilde vastleggen en vasthouden.
- Als boerenzoon is hij echter ook altijd een mens van de natuur gebleven. Hij hield van z’n tuin en leefde verbonden met het land, waarop hij aardappelen en groenten kweekte. En de talloze konijntjes van zijn kweek werden door moeder in de pot op tafel gebracht.
- Gedurende vele jaren was hij – tezamen met z’n twee vrienden Gentiel en Cyriel – de trouwe misdienaar bij de uitvaarten hier in de kerk van Don Bosco. Gentiel en Cyriel hebben vandaag de plaats van Frans in hun midden opengelaten.

Gedurende de 7 jaren van z’n ziekte en de vele behandelingen heeft hij nooit geklaagd. Geen onverdroten woord kwam over z’n lippen. Hij deed voort. Hij hield de moed erin. Hij trok zich op aan de positieve dingen in het leven. Zoals de geboorte van Fran, z’n jongste kleinkind. Hij was dankbaar dat hij dàt nog mocht meemaken: het jonge leven in z’n zwak geworden armen. Want het werd steeds duidelijker dat voor Frans de tijd gekomen was…

Moge het woord van de Heer uit het evangelie nu voor hem werkelijkheid worden. Dat de Heer nu tegen hem moge zeggen: Frans, je hebt je best gedaan. Kom nu maar bij mij, jij goede en trouwe dienaar. Wees deelgenoot van mijn leven. Want je hebt me ontmoet en bemind in alles en allen.